جان توشاک وصله فوتبال ما نبود!

اول:باید اعتراف کنم وقتی چهره شکسته حسین فرکی را با آن قدو قامت رشیدش در مراسم ختم نوه عزیزش دیدم نمی دانم تعبریش را چه بنویسم:دلم ریخت یا دلم از جا کنده شد یا… هرچه بود مشخص بود که مربی با اخلاق فوتبال کشورمان در حال گذران بزرگترین غم زندگی اش است. خدا به هیچ کس از این غم ها ندهد.

دوم:زمانی وقتی علی پروین در پرسپولیس و تیم ملی سرمربی بود هیچ گاه از جایش برنمی خواست و معمولا وظیفه کنار زمین ایستادن را به ناصر ابراهیمی محول می کرد.
در فوتبال امروز این که سرمربی یک تیم تمام طول بازی را روی نیمکت بنشیند و حتی به دستیارانش هم آنچنان اجازه حضور کنار زمین و صحبت با بازیکنان را ندهد نمی گویم نیست اما اگر هم باشد خیلی کم است لااقل من سراغ ندارم.
جان توشاک وصله فوتبال ما نبود. او البته شاید دیگر وصله فوتبال هیچ کجا نباشد. توشاک بزرگ در این سالهای عمرش بیشتر باید در کلاس های فیفا تجربیاتش را به مربیان جوان تر منتقل کند نه اینگونه اعتبارش را به حراج بگذارد.

منبع:ستون حاشیه نوشت خبر ورزشی