در انتقاد از روزنامه های «کُپی محور»/تنفس مصنوعی

کار یک روزنامه و رسانه چیست؟تولید محتوای اختصاصی برای مخاطب خود،آیا جز این است؟

مهدی بذرافکن/رسانه بلاگ:اگر قرار باشد عمده مطالب روزنامه ها یکی باشد چه فرقی می کند که کدام روزنامه را بخریم؟ هر کدام را تهیه کردیم انگار دیگری را خوانده ایم و بالعکس.

کار به جایی رسیده که متاسفانه بیشتر از ۹۰ درصد محتوای بعضی روزنامه های قدیمیِ با بیش از ۲۰ سال انتشار سابقه،همه کپی از خبرگزاری ها و سایت های خبری است.

انگار بسیاری روزنامه ها به سبب لغو نشدن مجوزشان،دریافت یارانه و آگهی های دولتی و شاید مصارف سیاسی، فقط منتشر می شوند؛همین و بس.

من هر روز در سایت جار جلد روزنامه ها را می بینم. بسیاری مواقع یک یادداشت، همزمان در چند روزنامه منتشر شده و مایوس کننده تر آن که همان یادداشت، فردا و پس فردا و حتی چند روز بعد در روزنامه های دیگری آن هم روی جلد منتشر می شود.

این چه کار حرفه ای است؟ اصلا چنین روزنامه نگاری چه دردی از جامعه دوا می کند؟کدام تولید محتوا؟ چرا باید منِ رسانه نگار انتظار داشته باشم یادداشت اختصاصی که امروز در فلان خبرگزاری یا سایت خبری منتشر شده و به سبب پربیننده بودن و در دسترس بودن آن رسانه آنلاین،بسیار دیده شده، فردا و پس فردا و روزهای بعد در روزنامه ام مخاطب داشته باشد؟ که حاضر شود ۵ تا ۱۰ تا ۱۵ تا ۲۰ هزار تومان پرداخت کند، روزنامه من را بخرد و آن را بخواند؟!

متاسفانه با رصد روزنامه ها-که کار سختی هم نیست-مشخص می شود بعضی از آن ها در یک شماره خود حتی یک مطلب تولیدی هم ندارند و این چه چیزی است جز فاجعه برای روزنامه نگاری ایران؟

مشکل البته فقط تکراری بودن و کپی بودن محتوای روزنامه ها نیست. حتی ظاهر، لوگو و نوع صفحه آرایی بعضی از روزنامه ها هم آن قدر شبیه هم است که دچار اشتباه می شوی، این آن بود یا آن، این؟!

با احترام به همه همکاران رسانه نگارم معتقدم چنین روزنامه هایی که بی هیچ تولید محتوایی فقط با کپی از مطالب خبرگزاری ها و سایت های خبریِ تولید محتوا محور، منتشر می شوند تا از یارانه و آگهی های دولتی بهره مند شوند ارج و منزلت روزنامه نگاری ایران را تنزل می دهند.

صد البته و هزار البته که هنوز روزنامه های فاخر و خوبی داریم. روزنامه هایی که برای مخاطبانشان ارزش قائلند. بهترین محتواها را تولید و منتشر می کنند و فخر روزنامه نگاری و رسانه نگاری ایران هستند،خیلی زیاد نیستند، اما هستند، هنوز نفس می کشند. و باعث می شوند هنوز ما نفس بکشیم.