عجب صدایی داشتی پسر!

این روزها بحث کنسرت های پرفروش و میلیاردی خواننده های عموما پاپ موسیقی کشورمان نقل محافل است؛کنسرت هایی که در کمتر از چند ساعت سولد اوت می شوند و بلیط هایشان با چند برابر قیمت سر از بازار سیاه در می آورد.

مهدی بذرافکن

چند روز پیش دوستی قدیمی و دهه شصتی -که ترک وطن کرده و در دیار غربت روزگار می گذراند- از گروه سرود بچه های آباده و مشخصا یکی از تک خوان های آن یعنی مهدی نظری پرسید.

سوال او از من البته بی دلیل نبود چرا که سال ها پیش من در شهرستان آباده با تک خوان دیگر گروه سرود بچه های آباده-محمدحسین توکل- مصاحبه کرده بودم که در خبرآنلاین هم منتشر شد.

تک خوان دیگر گروه سرود بچه های آباده مهدی نظری بود که صدای بسیار زیبا و دلنشینی داشت.

دو سرود معروف «دشت آلاله» و «یل شیردل» کار بچه های آباده تک خوانش همین مهدی نظری بود.

یادش بخیر زمان حمله هوایی رژیم بعثی حاکم برعراق به ایران و اعلام وضعیت قرمز، رادیو، سرود یل شیردل را که پخش می کرد، ترس از ما -که آن زمان نوجوان و دانش آموز ابتدایی بودیم- می زدود و صدای آژیر قرمز دیگر هراسی در دلمان نمی انداخت.

از بحث اصلی دور نشوم. سوال آن دوست درباره مهدی نظری باعث شد تا سراغ نوار کاست قدیمی که از بچه های آباده داشتم، بروم و دوباره با سرودهای آن خاطره بازی کنم.

واقعیتش صدای عجیب مهدی نظری در آن سن و سال و با آن خونسردی در اجراهای زنده روبروی بالاترین مسوولان وقت کشور چیزی جز تحسین باقی نمی گذارد.

اجرای فراموش نشدنی گروه سرود بچه های آباده با تک خوانی همین مهدی نظری همراه با نی نوازی در حضور امام خمینی(ره) پس از گذشت سال ها همچنان شنیدنی و خاطره انگیز است.

عجب صدایی داشتی پسر! اگر الان –با همان شرایط و صدا-حوالی موسیقی بودی چقدر کنسرت هایت زود سولداوت می شد،نمی شد..؟